14/04/2022
Daar sta je dan
Met half ontbloot bovenlijf op de foto.
Met mijn handen in de lucht.
Voor velen zomaar een foto.
Voor mij een foto met een verhaal.
Waar ik vroeger niet weg was te slaan bij foto momentjes, wist ik de afgelopen jaren steeds vaker weg te blijven bij die momenten.
Als er dan toch een foto werd gemaakt, herkende ik de vrouw op de foto niet.
Ze was vaak veel harder dan ik me vanbinnen voelde, stuk dikker ook en ineens een rijpere vrouw.
Dus dan maar niet meer op foto’s en het plaatje in mijn hoofd in stand houden.
En toch voelde dat ook niet ok. Keek ik wel goed naar de foto’s? Welke overtuigingen mocht ik los laten als ik naar mezelf keek. Met met verhaal keek ik naar deze foto’s?
De vragen stellen is vaak ook wel antwoord weten op de vragen.
Ik hield vast aan een plaatje wat niet meer bij deze de tijd hoorde. Een tijd waar andere ingrediënten belangrijk waren, waar uiterlijk een hele andere rol had.
Ik keek vanuit stilstand naar deze foto’s. De tijd had zijn werk gedaan en dat was te zien op de foto’s. De tijd die alle wonden heelt, de tijd die het leven in beweging zet, de tijd die het leven verrijkt met wijsheid van de ouder wordende vrouw.
Maar dat alles zag ik niet. Ik zag alleen een vrouw die ouder en ronder was. Met die blik kon ik onmogelijk zien wat ik nu wel kan zien.
Nu zie ik een vrouw met een verhaal. Een vrouw met ervaring en wijsheid. Er vrouw die het leven heeft geleefd en nog volop aan het leven is. Ik zie beweging en vooruitgang. Ik zie dat stilstand foto’s niet mooier maakt, maar statisch.
Deze foto is 1 van de prachtige foto’s van een foto shoot die ik onlangs liet maken. Niet zomaar een foto shoot, een energetische fotoshoot. Een shoot waarin de natuur en dat wat zich aandient een prominente plek krijgt.
In contact met mezelf en de natuur kon ik mezelf volledig omarmen voor de vrouw die ik was, die ik nu ben en al de versies van mezelf die ik nog mag worden.
