De plek van de dood

6 jaar geleden is het alweer… het noodlot sloeg toe bij familie Vredenburg. Een zeldzame infectie rukte Lieke uit het gezin. Ze zou hooguit nog een maand leven…3 weken werd het uiteindelijk.

Lieke was het tweede kind van Job en Eva. Ze was bijna 3 jaar. Hun oudste zoon, Moos, was 5 jaar en Eva was 4 maanden zwanger van Nora.

En toen stond het leven stil. Niks was meer wat het was, de zon verdween achter de wolken en het verdriet zocht zijn weg.

Job was nooit een prater geweest. Zijn gevoelens onder woorden brengen lukte hem niet. Zijn verdriet sloeg naar binnen, hij hield het voor zichzelf. Met een baby op komst richte hij al zijn aandacht op de baby kamer en  andere praktische zaken. Hij accepteerde vrij kort na de dood van Lieke een promotie en pakte de achtertuin nu eindelijk eens goed aan. Hij zag het intense verdriet van Eva en werd met gevoelens van onmacht overspoelt. Haar troosten lukte hem niet, haar ontzien in wat er dan ook op haar pad kwam wel. Hij ging zorgen dat alles op rolletjes liep.

Eva werd overmand door haar verdriet en tegelijk voelde ze een oer kracht om voor de baby in haar buik te zorgen. Ze werd verscheurd door de gemengde gevoelens. Hoe kon ze nou blij zijn met de schopjes die ze in haar buik voelde, terwijl ze zich bijna niet meer kon herinneren hoe dat was, toen Lieke in haar buik zat. Ze schrok van haar angst om haar nieuwe kindje op de wereld te zetten, angst die voorkwam uit het verlies van Lieke.

Ze was moe, boos, in de war, maar ze ging door. Moos was er ook nog en die vroeg de nodige aandacht. Soms meer dan ze eigenlijk aan kon.

Ze wilde zo graag haar pijn met Job delen, maar die was niet beschikbaar, die was druk met zaken die er voor Eva echt niet meer toe deden.

En Moos, ja Moos was 5 en die wilde gewoon naar school, spelen met vriendjes en vooral dat het weer was zoals het was. Hij keek uit naar een nieuw zusje, dan zou het gezin weer compleet zijn. Hij mocht papa helpen met de tuin. Van mama mocht hij veel minder dan eerst. Hij snapte er niets van, wat had hij verkeerd gedaan? Hij miste Lieke wel, maar oma had verteld dat ze een sterretje was en zo kon hij haar toch bijna elke avond zien.

Het leven ging door. Ieder vond zijn eigen manier om er mee om te gaan. Na de geboorte van Nora, ging de aandacht vooral naar het nieuwe leven en niet naar de dood.

Nu 6 jaar later, rommelt het in het gezin. Eva en Job zijn nog samen, maar de verbinding is dun. Job is met van alles en nog wat bezig, maar is niet in contact met Eva en het gezin.

Eva voelt zich eenzaam. Ze kan geen contact krijgen met Job en ze lijkt ook geen verbinding met de kinderen te hebben. Ze doet alles voor de kinderen. Ze geeft ze alle aandacht die een “goede moeder” ze hoort te geven. De kinderen lijken al die zorg alleen niet te willen ontvangen, ze gaan hun eigen gang.

Moos is nu 11 en Nora is bijna 6 jaar. Ze hebben veel ruzie. Leeftijdsverschil wordt het meestal op gegooid. Toch lijkt er iets anders aan de hand te zijn. Wat Nora ook doet om met Moos in contact te komen, het mondt altijd uit op gedoe. Moos trekt naar papa toe, daar kan hij tenminste gewoon mannen dingen mee doen. Nora is een onrustig kind, het lijkt alsof ze haar plek niet kan vinden. Ze is beweeglijk en zoekt grenzen op in de klas en in het contact met mama.

En Lieke is een sterretje…. Er wordt weinig over haar gepraat. Ze voelt wel dat iedereen haar ergens een plekje heeft gegeven, maar ze heeft geen plek in het gezin gekregen. Het lijkt wel alsof ze er nooit was, alsof het leven zomaar door is gegaan.

Dit werd ook duidelijk in de familieopstelling die Eva onlangs mee maakte. Ze stelde haar gezin op en werd geraakt door het gemis aan verbinding in haar gezin. Ook trof het haar diep dat de kinderen hun focus volledig op Lieke hadden gericht, alsof zij Lieke in leven wilde houden. Het eigen verdriet had de plek van Lieke opgevuld. Het verdriet had het gezin verdeeld. Een zware schaduw hing boven de plek van Lieke. Ze was versmolten met het verdriet en kon niet meer zichzelf zijn. De schaduw kwam vaak bij het gezin op bezoek om duidelijk te maken dat rouw onvoldoende ruimte had gekregen.

De dood van Lieke kreeg weer plek. Het systeem wilde bewegen. Er kwam weer ruimte om voorzichtig Lieke aan te kijken én het verdriet een juiste plek te geven.

Soms lijkt het beter om door te gaan, schouders er onder en door met het leven. Niet te veel blijven hangen in het verdriet. Maar de dood verdient een plek om voort te kunnen leven. Rouw om dat wat niet meer is, maakt plek voor dat wat nog komen gaat. Een ontkende dood, vindt altijd zijn plek, in welke vorm dan ook.

Raakt dit je? Herken je de onrust na het overlijden van een naaste, maar krijg je er geen grip op? Als systemisch coach kijk ik samen met jou naar wat nog plek mag krijgen.

Bel/mail/app me voor een vrijblijvende intake.

Info@tien-spirit.nl, 06 430 10 500.