Dynamieken in samengestelde gezinnen - Impact van je eigen fundament
Dit zijn Erik (48) en Tine (44). Ze zijn 3 jaar samen. Daarvoor was Erik getrouwd met Rianne en samen kregen ze 3 kinderen, Jip (8), Jans (9) en Joris (11). Tine was ook eerder getrouwd, maar heeft geen kinderen.
Toen Tine, Erik leerde kennen, vertelde hij direct over zijn 3 kinderen. Ze vond het mooi hoe trots hij over ze vertelde. Ze was vertedert dat hij zijn kinderen meteen een plek gaf. Het kon maar duidelijk zijn, als ze voor Erik koos, koos ze voor een man met 3 kinderen.
Net zoals Erik, was ze nog niet zo lang gescheiden en was ze eigenlijk ook nog niet op zoek naar een nieuwe relatie, maar de klik tussen hen was niet te ontkennen. Hij leek in alle opzichten bij haar te passen. Hij was ondernemend, attent, zorgzaam en zag er ook nog eens leuk uit. Dat hij kinderen had vond ze geen bezwaar, zelf had ze nooit echt een grote kinderwens gehad en het was er dus ook niet van gekomen. Iets in haar wist dat de rol van bonus mama haar goed zou passen. Dus ze ging er vol voor. Al vrij snel maakte ze kennis met de kinderen en vanaf het eerste moment zat het goed. Ze genoot enorm van de momenten met de kinderen.
Erik was meteen verkocht toen hij Tine leerde kennen. Wat een zelfstandige, doortastende, mooie vrouw. Hij voelde zich door haar gezien, vooral omdat ze zo spontaan reageerde toen hij vertelde dat hij 3 kinderen had. Hij zag zichzelf namelijk niet als de beste partij, man van toen nog 45 met 3 jonge kinderen. Hij genoot van haar levenslust en haar energie. Hij stelde de kinderen al vrij snel aan haar voor. Hij had haar uitgenodigd voor het eten en wat was het leuk. Wat voelde het fijn om weer als een compleet gezin aan tafel te zitten. Wat had hij dit gemist en wat was haar energie anders dan die van zijn ex. Hij voelde zich door haar ook een leukere vader, ze haalde zijn levenslust ook weer naar boven.
Tine voelde zich al snel een onderdeel van het gezin en voelde zich daar ook verantwoordelijk voor. De rol van “moeder” leek haar goed af te gaan. Ze hielp de kinderen met tandenpoetsen, las verhaaltjes voor, koos samen met ze de kleding uit, maakte brood klaar voor school, vroeg hoe school was, deed de was, maakte het rooster voor de verdeling van de kinderen tijdens de vakanties, ging kleding met ze kopen, bracht ze naar school, haalde ze op en als het zo uitkwam ging ze mee naar gesprekken op school.
Kortom ze deed wat van een “goede moeder” werd verwacht.
Haar eigen moeder deed het ongeveer op dezelfde manier, zo had ze het geleerd. Haar moeder toonde haar liefde door dit soort dingen voor Tine te doen. Emotioneel waren de ouders van Tine niet echt beschikbaar, er waren andere zorgen die meer aandacht vroegen. Tine had al op vroege leeftijd geleerd om dingen alleen te doen en zich onafhankelijk van anderen op te stellen. Doordat haar ouders emotioneel niet beschikbaar waren, voelde ze zich niet gezien en gehoord en verloor ze het vertrouwen in volwassen.
Tine is eigenlijk nooit gestopt met het zelf doen, ze deed nauwelijks een beroep op anderen, ze regelde haar eigen zaakjes wel. Deze zelfredzaamheid en zelfstandigheid kwam haar goed van pas bij het drukke huishouden waar ze in terecht was gekomen.
Ze kwam er naar verloop van tijd ook achter dat Erik een minder betrokken vader was, dan hij zich in het begin van hun relatie had voor gedaan. Ze had het gevoel dat ze de verantwoordelijkheid voor de kinderen alleen droeg. Zij moest het wel doen, anders deed niemand het. Ook merkte ze op dat het eigenlijk veel makkelijker liep als Erik niet thuis was, zodra hij binnenkwam werd alles meteen weer ingewikkeld. Hoe uitgeput ze ook werd van de rol die ze op zich nam, het leek een rol die op haar lijf geschreven was.
Erik begon in de loop van de relatie toch wat minder comfortabel te voelen bij de gang van zaken. Het leek wel of hij moest knokken om zijn vaderrol te kunnen pakken. Als hij daar een poging toe deed, was het eigenlijk nooit goed genoeg. Tine nam het vaak meteen weer over of keek hem vernietigend aan als hij het volgens haar verkeerd aan pakte. Het leek ook alsof de kinderen Tine meer als ouder zagen dan hem. Vanuit de angst om nog meer verkeerd te doen, hij had de kinderen immers al opgezadeld met een scheiding, trok hij zich steeds verder terug. Hij liet het grootste deel van de zorg nu ook daadwerkelijk aan Tine over en raakte de verbinding met zijn kinderen voor zijn gevoel kwijt. Wat had hij gefaald als ouder, zijn kinderen vonden zijn nieuwe vriendin gewoon geschikter als ouder. Het gevoel van zichzelf terug trekken kende Erik maar al te goed vanuit zijn kindertijd. Zijn vader was veel van huis en zijn moeder leed aan depressies. Ze lag vaak op bed omdat ze snel moe was. Erik probeerde altijd heel lief voor haar te zijn door dingen voor haar te doen. In plaats van dat zijn moeder dit hem in dank af nam, werd ze boos op hem. Wellicht was het te confronterend voor zijn moeder, dat haar taken door haar zoon haar uit handen werden genomen. Hoe dan ook, Erik trok zich terug en besloot voor zichzelf te gaan zorgen.
En zo gebeurde het dat zowel Erik als Tine zich steeds eenzamer in hun relatie gingen voelen. Ze raakte elkaar kwijt. Beiden gewend om in pijnlijke situaties het zelf te gaan doen. Waar Eriks mechanisme terugtrekken is geworden, is het mechanisme van Tine vooral in haar eentje hard gaan werken. Van die trotse man, die vol voor zijn kinderen ging was nog maar weinig over en die zelfstandige, doortastende vrouw, had voor de relatie helemaal geen oog meer.
De verbinding en de communicatie hierover vertrok stilletjes aan in het samengestelde gezin van Erik en Tine. Zonder het door te hebben, wordt er iets aangeraakt, wat hetzelfde pijnlijke gevoel geeft, wat ze ooit in je kinderjaren hebben ervaren. En voordat ze het weten, neemt dat gevoel, of het willen vermijden van dat gevoel, de situatie over. De personen waar ze op verliefd werden zijn ver te zoeken in dit soort situaties.
Zo kan het niet langer. Tine besluit een weekend alleen te gaan wandelen om zo de situatie eens op afstand te kunnen bekijken. Ze realiseert zich dat het gedrag waar ze steeds in terecht komt, gedrag is wat in haar vorige relatie ook steeds liet zien. De neiging om alles over te nemen en naar zich toe te trekken zorgde in de vorige relatie ook voor afstand tussen elkaar. In werksituaties ziet ze ook dat ze vaak het werk van haar manager over neemt omdat hij het dan of te druk heeft of het in haar ogen niet helemaal snapt. En in haar vriendenkring laat ze eigenlijk ook niet veel aan het toeval over. Kortom, ze trekt eigenlijk in al haar systemen alles naar zich toe. Ze voelt zich vaak moe en ook teleurgesteld dat anderen haar dan al het werk laten doen. Langzamerhand krijgt ze door, dat ze eigenlijk al heel haar leven de controle houdt, door het zelf te gaan doen. Als zij het zelf doet, kan ze ook zelf de verantwoordelijkheid dragen als het mis gaat, wat nauwelijks voorkomt, omdat haar perfectionisme haar wil behoeden van de schaamte die hoort bij het niet goed doen.
Met deze inzichten gaat ze naar Erik en legt hem uit hoe het komt dat ze doet wat hij doet. Erik is ontroerd door haar openheid en kwetsbaarheid. Hij durft zichzelf ook weer wat meer te laten zien. Ook hij heeft nagedacht over zijn eigen gedrag en kan het minder goed als Tine onder woorden brengen, maar voelt dat hij ook nog wel wat persoonlijk onderzoek mag doen. Samen zien ze dat wanneer ze deze stappen niet eerst zetten, het fundament van hun samengestelde gezin niet verder kan verstevigen.
Ze besluiten om samen hulp te zoeken. Ze kiezen voor een Stiefgoedcoach. Een coach die het samengestelde systeem als uitgangspunt neemt en die o.a. onderzoekt wat de impact is van ieders verleden op het samengestelde gezin. Samen onderzoeken ze wat helpend is en wat niet om samen aan rust en harmonie te werken.
Ik ben zo’n Stiefgoedcoach en m.b.v. de Stiefgoed methode help ik samengestelde gezinnen om te bouwen aan het fundament van hun samengesteld gezin, door ze eerst bewust te maken van hun eigen fundament.