17/11/2022
Samen stellen we het goed!
Zijn we nou een samengesteld gezin? Hoe zien jullie dat? Een vraag van mij aan de kinderen van mijn vriend.
Inmiddels zijn we ruim 2 jaar samen. We wonen samen in een huis wat we samen kochten in een dorp 12 km van het huis waar mijn vriend met zijn ex en kinderen woonde. Ze zijn inmiddels 17 en 19 en komen “officieel” 1 weekend in de 2 weken naar ons. Officieel schrijf ik omdat ze een leeftijd hebben dat ze een beetje hun eigen leven beginnen te krijgen.
Soms slapen ze wel bij ons en soms ook niet. Mee-eten wel of niet, varieert ook nog wel eens. Ook in de “niet papa tijd” waaien ze nog wel eens aan. Weinig structuur, maar altijd welkom.
Eerder leefde ik samen met mijn ex en zijn 3 kinderen. Zij waren een stuk jonger toen ik in hun leven kwam, 5, 7 en 9 en kwamen ook regelmatiger bij ons. Een soort co-ouderschap light. Toen was het heel duidelijk dat we een samengesteld gezin waren. Ik ervaarde de lusten en de lasten bijna dagelijks. Lusten in de vorm van gezelligheid en warmte om me heen. Liefde die ik kon delen, mezelf als “ouder” leren kennen. Lasten in de zin van veel afstemmen met elkaar, verschillen tussen de cultuur bij mama en bij ons. Verschillen tussen papa en mij. Veel geven en niet altijd de waardering er voor terug krijgen.
In de huidige situatie voelde het minder als samengesteld gezin. Misschien ook omdat het vanaf het begin al behoorlijk soepel verliep, de kinderen minder bij ons zijn of omdat ik veel bewuster gekozen heb voor mijn partner met alles wat daarbij hoort.
Het antwoord van de kinderen op de vraag of we een samengesteld gezin zijn, was overigens ja. Op de vraag op wat ik dan van ze ben, bleef het wat langer stil. Stiefmoeder, bonusmoeder leken niet echt passend voor ons. Uiteindelijke conclusie was je bent gewoon Tineke, vriendin van papa en je hoort er gewoon bij.
En zo voelt het ook, ik ben gewoon Tineke en ik hoor er gewoon bij. Zoals alles er bij hoort bij een samengestelde gezin/systeem.
Zo was er Corona in het huis van de vriendin van de zoon van mijn vriend, net voordat we met zijn allen naar Berlijn gingen. Om geen risico te nemen, sliepen ze voorafgaand aan Berlijn een week bij ons. Wat een feest voor mijn vriend om zijn zoon weer eens voor langere tijd bij hem te hebben. Natuurlijk betekende dat voor ons iets meer aanpassen , bv voor 4 in plaats van voor 2 personen koken, afstemmen over wie eet mee, wie is thuis op welk moment, etc.
Ook voor mij was het een cadeautje. Ik kreeg ook de kans om de relatie te verdiepen. Daarnaast kon ik ervaren hoe mijn vriend plek in nam als vader en wat dit betekende voor zijn plek als partner.
En ja dat was anders dan wanneer hij de papa plek op afstand in neemt. Nu had hij naast de papa plek ook nog een partner plek in te nemen. Dit zag ik ook gebeuren toen we met de kids een klein weekje naar Berlijn gingen. Ondanks dat we het samen super fijn hadden, zag ik ook andere dynamieken dan ik normaal ervaar.
Zo zag ik de spagaat waar mijn vriend haast ongemerkt in terecht komt. Spagaat tussen zijn eigen plek, plek als vader en plek als partner. Zo voelde ik dat ik me onbedoeld soms wat afzijdig hield om ruimte te geven aan zijn vader plek. Zo voelde ik dat de kids papa een plezier deden als hij ergens heel enthousiast over was. Kortom, allemaal gingen we beetje van onze plek weg, vooral om de anderen niet te kwetsen of zelfs te pleasen.
Alles om de harmonie op orde te houden. Iets wat mijn vriend en zijn kinderen meenemen uit hun kerngezin. Ik pas me er op aan, terwijl ik in de basis iets meer ben van dingen benoemen en uitspreken, ook als ik weet dat dit beetje zal schuren.
Onder de waterlijn gebeurde er dus stiekem heel veel. Is dat erg? Nee in ons geval op dat moment niet. Echter als dit aanhoudt, zonder dat we ons er van bewust zijn, kan het zomaar eens onrust opleveren in tijden dat 1 of meer leden van het samengestelde gezin niet lekker in hun vel zitten.
Daarom opende ik op spelende wijs hier maar eens het gesprek over, tijdens een etentje in Berlijn. Aan de hand van wat leuke vragen leerde we elkaar wat beter kennen.
Uiteraard was daar na de vraag om complimenten ook de vraag naar een aandachtspuntje. Best lastig in een gezelschap wat graag harmonie nastreeft. Maar uiteindelijk kwam er waardevolle input.
Zo was ik heel goed in ieders stem horen, maar mocht ik wel meer uitgesproken zijn over hoe ik over iets dacht. Zo mocht ik wel wat meer structuur bieden en mocht ik gewoon eerlijk zijn als ik papa voor mezelf wilde hebben. Zo bleek dat papa de neiging had iets te veel zijn best te doen voor de kids en de kids op hun beurt dan maar mee bewogen omdat ze papa niet wilde kwetsen. Samen concludeerde we dat we dus eerlijk mochten zijn over onze behoeftes en wensen. Dat we daar niemand mee kwetsen, maar het juist veel meer duidelijkheid zou geven.
Zo zie je maar dat op je eigen plek blijven staan met oog voor de plekjes van de ander, helpt bij het samen goed stellen in een samengesteld gezin.
Dus ja, wij zijn een samengesteld gezin. Mijn partner is ook ouder en ik ben naast partner, ook stiefouder, maar vooral gewoon Tineke.
