Zijn we nou een samengesteld gezin? Hoe zien jullie dat? Een vraag van mij aan de kinderen van mijn vriend. Benieuwd naar het antwoord? Lees mijn nieuwe blog over mijn samengesteld gezin.

Mezelf bloot geven was voor mij helemaal niet zo vanzelfsprekend. Letterlijk bloot geven was misschien nog niet zo'n uitdaging. Sterker nog, wellicht hielp dat zelfs wel om me op zielsniveau juist helemaal niet bloot te geven. Jezelf blootgeven, waar gaat dat eigenlijk over. Waarom zou je dat eigenlijk doen, terwijl er van alles in je lijf tegenstribbelt. Luisteren naar je lijf is ook belangrijk toch?

Eerst ben je volop kind en afhankelijk van je ouders. Het zijn je leermeesters, of je het nu wil of niet.

Natuurlijk ga ik jullie niet vermoeien met alles wat ik op vakantie mee ga nemen.

Welke patronen verdienen niet meer jouw loyaliteit? Wat als je volledig loyaal aan jezelf zou zijn, wat zou je daarmee om je heen in beweging kunnen zetten?

Leef in het NU, de kracht van NU, NU moet je leven, in het NU gebeurt het… Zomaar wat uitspraken uit de literatuur. Uitspraken die je uitnodigen tot bewustzijn, tot het besef dat je alleen in het nu leeft en het verleden niet is te veranderen en je niet weet wat de toekomst zal brengen. Ik kan en wil daar ook zeker niets tegen in brengen. Leven in het nu, betekent voor mij, verantwoordelijkheid nemen voor je eigen lot, dat in het nu leren dragen. Tegelijkertijd kan het echt geen kwaad om af en toe eens achterom te kijken.

Daar waar de stilte is, ontstaat de weg naar beweging. Daar waar de beweging is, ontstaat de weg naar stilte.

Met half ontbloot bovenlijf op de foto. Met mijn handen in de lucht. Voor velen zomaar een foto. Voor mij een foto met een verhaal.

“Er komt een tijd dat je Corona daar niet meer voor nodig hebt!”, aldus een gerespecteerde collega.En toch helpt Corana me even te herinneren aan mijn de reden van mijn besluit om zelfstandig ondernemer te worden. 

Ken je dat gevoel, voor dat je het doorhebt, loop jij de shit van een ander op te ruimen. De helper in jou, heeft geleerd de zorgen van een ander te dragen, de pijn van de ander uit handen te nemen. Dat ontstond niet zomaar. Dat leverde je waarschijnlijk iets anders op. Je werd hierdoor gezien, je kon hiermee de harmonie bewaken, je zorgde voor je vader of moeder omdat hun zorgen te groot leken voor hen alleen.

Zaterdag heb ik deel mogen nemen aan een zweethut ritueel in natuur van Drenthe Een ritueel die zijn oorsprong vindt bij de Native Americans. Samen in een hut met gloeiend heten stenen. Samen bidden, zingen en heel veel zweten. Je bidt niet voor jezelf maar voor anderen. Wat je geeft krijg je ook terug. Het zweten is bedoeld als reiniging. Als OER coach voel ik me nauw verbonden met de natuur. Sinds ik in Drenthe woon, merk ik dat leven in en met de natuur richting, troost en vrijheid geeft. Alleen al vertrouwen op het verloop van de seizoenen kan me rust geven. 

En durf je de bloemen langs het ravijn te plukken. Zijn ze echt de moeite waard? En wat als die bloemen dan eenmaal geplukt snel verwelken, zijn dan alle inspanningen voor niets geweest? Je grens verleggen vraagt lef, maar niemand kan je beloven dat het geen pijn doet.

Hoe is het vraagt mijn vader? Ik zeg : “goed hoor”, “fijn” zegt mijn vader om vervolgens te vragen: “zal ik je moeder even geven?” Zo verliep ongeveer elk telefoongesprek wat ik had als mijn vader de telefoon opnam als ik belde om even bij te kletsen.

Beste manager, MT en teamlid, herken je dit? Je hoort jezelf en je collega’s steeds de zelfde argumenten gebruiken om iets niet te doen. Je hoort jezelf en je collega’s net niet die dingen benoemen die het verschil zouden maken. In plaats daarvan benoemen jij en je collega’s alleen dat wat bijdraagt aan de harmonie. Je ziet gedrag bij de ander wat niet lijkt te kloppen met wat hij zegt, zelf maak je je er waarschijnlijk ook schuldig aan. Je ziet blikken die tussen collega’s worden uitgewisseld, die meer zeggen dan hetgeen wat hardop wordt uitgesproken. Je ziet ze wegkijken, wanneer het spannend wordt, je ziet collega’s uitchecken en bent zelf waarschijnlijk ook afgehaakt.

Krap een half jaar waren we getrouwd en daar was weer dat unheimisch gevoel, het klopt weer niet… Weer omdat ik ruim 5 jaar daarvoor ook getrouwd was en na een jaar voelde, het klopt niet. Maar een ezel stoot zich toch niet 2 x aan dezelfde steen? Met deze man was het toch anders, met deze man zou het toch wel goed gaan?

Daar sta je dan, op het kruispunt van meerdere wegen. Elk pad heeft zijn eigen schoonheid en zijn uitdagingen. Ik koos eind 2021 voor het zelfstandigen pad. Hiermee sloot ik het pad van een vast dienstverband af. Hiermee liet ik de zekerheid van een vast salaris achter me. Ook liet ik collega’s die me inspireerden achter. Ik liet zelfs een stukje van mijn identiteit achter.

Met beiden benen sta ik op de grond. Ok… ik moet bekennen dat ik naarmate ik me meer ging verdiepen in persoonlijke ontwikkeling ik ook wel eens ver van deze grond ben opgestegen. En wat is het daar heerlijk, met je hoofd in de wolken, verbonden met de flow van het leven en met het hele universum. Maar wat kan je daar de weg kwijtraken als je daar zonder doel naar toe gaat

Wat is een leider? Feitelijk is iedereen een leider, een leider van zijn eigen team. Dat klinkt wellicht wat vaag. Toch...