En dan zijn je ouders oud

Eerst ben je volop kind en afhankelijk van je ouders. Het zijn je leermeesters, of je het nu wil of niet.

Eerst ben je volop kind en afhankelijk van je ouders. Het zijn je leermeesters, of je het nu wil of niet. Vanuit al hun beste intenties, geven ze je mee wat binnen hun macht ligt. Net zoals zij van hun ouders meekregen wat in hun macht lag en dat geldt voor alle voorgaande generaties. 

Iets meegeven wat binnen je macht ligt met de beste intenties. Dat klinkt liefdevol en vaak is dat ook zo. Toch heeft het ook zo zijn beperkingen. Want wat binnen iemands macht ligt is niet zelden, iets anders dan waar het kind behoefte aan heeft. Ouders geven vaak wat ze kunnen, maar als ze iets niet kunnen, geven ze dat dus ook niet door. 

Zo valt het me bij mijn eigen ouders, maar ook bij die van veel van mijn coachees, op, dat er veel praktische liefde is doorgegeven, in plaats van echte liefdevolle aandacht, erkenning van de behoeftes en talenten en het vermogen om met emoties om te gaan. 

Praktische liefde is vanuit de beste intentie heel liefdevol bedoeld. Praktische liefde gaat over opvoeden vanuit de waarden en normen vanuit de context waar hard werken de maatstaf was, waar mannen de kost verdienden en waar praten over gevoel niet per se loonde. Die praktische liefde leerde onze ouders van hun ouders en zij dus weer van die van hen. Hoe verder we in de tijd teruggaan, hoe praktischer de liefde. Er waren anderen zorgen rond die tijd en kinderen moesten vooral te eten krijgen en daarvoor moest gewerkt worden. De vrouw zorgde voor de kinderen omdat de mannen geld moesten verdienen. Je potentieel ontdekken en ontwikkelen was een overbodige luxe. 

Het effect van die praktische liefde laat zich op volwassen leeftijd vaak zien door het ervaren van een tekort. Een tekort aan warmte, liefde, erkenning voor wie je werkelijk bent. Gesprekken daarover met ouders zorgen vaak voor frustraties, irritaties en vervolgens nog een groter gevoel van tekort. 

Op latere leeftijd voelen we een gemis. Het voelt als een leegte die we maar moeilijk kunnen aanvaarden en dus niet willen voelen. Om niet te hoeven voelen, blijven we lekker bezig. We gaan hard werken (dat hebben we immers geleerd), we maken onze partners of vrienden verantwoordelijk voor het vullen van de leegte, of we vullen het op met drinken, roken, veel eten, overmatig sporten, van opleiding naar opleiding, etc. Dit alles om maar in beweging te blijven. 

Dan komt er een moment, zo ook bij mij, dan val je om, zijn er fysieke klachten die je niet meer kan negeren, start je aan de zoveelste relatie, vervang je je rookverslaving voor extreme sporten, kortom er komt besef dat je zelf aan de bak moet. 

Mijn eerste neiging in dit proces was antwoorden te vinden bij mijn ouders. Ik ging in gesprek met ze en verwachte daar antwoorden. Ik verwachte ook fijne en diepgaande gesprekken over gevoelens. Helaas, daar was ik aan het verkeerde adres. Natuurlijk hadden we gesprekken, maar ik kreeg niet wat ik zocht. Ik kreeg praktische liefde, daar waren ze immers goed in. 

Teleurgesteld en ook soms wel wat boos en verdrietig, besefte ik dat het daar niet te halen was, net zomin als het te halen is bij anderen mensen of andere bezigheden. Ik moest eraan geloven, ik mocht het bij mezelf gaan halen. 

Dit inzicht heeft voor mij de boel opengetrokken en me in staat gesteld voor mezelf te gaan zorgen en voor mezelf te kiezen. Ik kon al die verwachtingen van anderen loslaten en wat gaf dat een rust. Ik werd zacht, mild en had het gevoel eindelijk op mijn eigen benen te staan. 

Op die eigen benen ging ik ook steeds meer het contact met de wereld om me heen en mijn ouders aan. Ik kon mijn de mensen in mijn omgeving ineens echt zien om wie zijn . Daar waar ik naar verlangde was er ineens. Niet omdat ik het ging halen, ik nam het gewoon zelf mee. 

En nu, nu ik al deze kennis bezit, worden mijn ouders ouder. Langzaam zie ik ze steeds weer een beetje van zichzelf in moeten leveren. Net nu ik niks meer van ze verlang. Zou er een verband zijn? Zouden ze meer zijn gaan loslaten, nu ik mijn eigen leven ben gaan vastpakken? 

Zou het zo zijn dat dit de cyclus van het leven is. Dat we bijna tot de helft van ins leven nodig hebben om te gaan staan, zodat ouders los kunnen laten en wij sterk genoeg op onze benen staan om hen los te kunnen laten als de tijd daar rijp voor is?

 

Hoe sterk sta jij op je eigen benen? Wat mag jij zelf gaan dragen? 

 

Ik help je graag om inzicht te krijgen in jouw verhaal.