Verstrikking

Krap een half jaar waren we getrouwd en daar was weer dat unheimisch gevoel, het klopt weer niet… Weer omdat ik ruim 5 jaar daarvoor ook getrouwd was en na een jaar voelde, het klopt niet. Maar een ezel stoot zich toch niet 2 x aan dezelfde steen? Met deze man was het toch anders, met deze man zou het toch wel goed gaan?

Krap een half jaar waren we getrouwd en daar was weer dat unheimisch gevoel, het klopt weer niet… Weer omdat ik ruim 5 jaar daarvoor ook getrouwd was en na een jaar voelde, het klopt niet.

Maar een ezel stoot zich toch niet 2 x aan dezelfde steen? Met deze man was het toch anders, met deze man zou het toch wel goed gaan?

 Niet lang na ons huwelijk kwam de onrust in mij. De onrust die ik zo goed kende uit mijn vorige huwelijk. Het gevoel dat iets aan je knaagt, het gevoel dat je niet je volle leven leeft. Dat uitte zich in depressieve gevoelens en verwijten naar mezelf. Ziek werd ik er letterlijk van. Schaamte was me ook niet vreemd. Ik was immers al een keer getrouwd geweest en nu kwam de onrust en de twijfel weer. Ik wilde het niet voelen, ik wilde niet luisteren naar wat mijn gevoel me probeerde te vertellen. In het begin van de twijfel vroeg ik mijn ex- man steeds, laat me niet gaan, ik wil niet weg, het ligt aan mij.

 Ik zocht hulp in verschillende vormen. Ook samen zochten we hulp. Natuurlijk leerde ik daar dingen over mezelf, zoals het feit dat ik moeilijk in contact kon komen met mijn gevoel. Dat ik de randjes van extremen op zocht om juist dat te voelen wat ik niet kon voelen. Tegelijk was ik behoorlijk belezen op het thema zelfontwikkeling en was ik goed gebekt, wat me hielp om de muur om me heen stevig te laten staan. 

 Hoe meer ik ging voelen, hoe slechter het met me leek te gaan. Paniek, angst en weer die schuldgevoelens waren me niet vreemd. Waar mijn ex-man in het begin er heel erg voor me was, sloeg dat om en werd het grillig tussen ons.

Ik wilde ruimte om te ontdekken wat ik voelde en wat ik wilde. Ik ging soms weken bij een vriendin wonen. Het voelde alsof mijn ex-man het lastig vond om mij in mijn proces te laten.

Het ging van kwaad tot erger, waar we ooit het beste in elkaar naar boven haalde, haalde we nu het slechtste in elkaar naar boven. Hij leek vooral gekwetst en verlangde duidelijkheid, ik was vooral verdrietig en had geen flauw idee wat ik wilde. Op het moment dat je elkaar eigenlijk het hardste nodig had, konden we er niet voor elkaar zijn. En tegelijk zaten we op de één of andere manier aan elkaar vast. Mijn hart verscheurde bij het idee om los te moeten laten, de stap om echt los te laten heeft dan ook lang geduurd. Steeds was er een moment van hoop en leek het weer even goed te gaan, tot we op het punt kwamen iets van elkaar te verlangen wat we elkaar niet konden geven. Hij de stabiliteit van een gezin, van het samen zijn, ik de vrijheid om te ontdekken wie ik was, onafhankelijk van een vorm. 

 En toch liet ik niet los, mijn ex-man eiste duidelijkheid, scheiden of niet. Voor een buitenstaander was het klip en klaar dat wij niet het beste in elkaar naar boven haalde en dat we elkaar triggerde op thema’s waar we zelf de verantwoordelijkheid voor moesten leren nemen in plaats dat bij de ander te halen.

Maar ik zag het nog niet, ik wilde het nog niet zien, de stap die na scheiding zou komen stond als een groot monster voor me. Dus ik hakte geen knopen door, ik huurde een gemeubileerde flat om afstand te nemen. Mijn ex werd er niet vriendelijker op en ik werd er niet minder verdrietig om. Ik kwam mezelf voortdurend tegen en op ongezonde manier bleven we toch met elkaar in contact. 

 Tot een middag waarop we samen waren. Een mooie zomerdag, een dag waar we vroeger van genoten. Dorpje bezichtigen, hapje, drankje, zonnetje in ons gezicht. Niks aan de hand, tot dat we een gesprek kregen over mijn werk en mijn ex ongevraagde adviezen gaf. Ik kon dat niet aannemen en hij wilde zo graag geven en wellicht gezien worden. De sfeer sloeg om en eenmaal terug in mijn eigen huis, voelde ik, dit kan zo niet langer. Waarom laat ik niet los. Ja, er is nog liefde, maar geen basis voor zelfliefde. Met deze vraag ging ik het internet op en kwam ik terecht bij systemisch werk (familie opstellingen). Daar las ik dat partnerrelaties beïnvloed worden door verstrikkingen van partners met hun systeem van herkomst, over dat partners een beroep doen op elkaars identiteit en over het projecteren van een beeld van de ouder op elkaar met daarbij behorende behoeftes.

Dat was het moment dat ik voelde dat daar voor mij antwoorden te vinden waren. Alles in mij wist dat ik dit moest gaan onderzoeken. Ik zocht contact met mijn ex, vertelde hem hierover en vroeg of hij mee wilde in een traject met familie-opstellingen om samen inzicht te krijgen in onze dynamiek en waarom we elkaar niet los konden laten. Voor mij was het niet de vraag of we elkaar los gingen laten maar, vooral hoe. Hij stemde in en een soort van samen gingen we dit traject in. Ik met het doel om los te laten, hij met zijn eigen doel.

 En ja die antwoorden vond ik. Sterker nog, mijn liefde voor het systemische werk is daar geboren. Ik maakte kennis met de invloed van je systeem van herkomst op hoe je in het nu je leven leidt. Zonder oordeel over goed of fout, kijken naar wat er was, daarvan leren en in het nu keuzes leren maken vanuit je eigen plek. De verantwoordelijkheid voor zelfliefde en geluk bij jezelf leren halen in plaats van bij de ander.

Het koste me 2 huwelijken, het leverde me het nodige verdriet op en wat was ik de weg kwijt. Maar door alles aan te kijken, te voelen wat gevoeld mocht worden, de pijn echt een plek te geven, heb ik contact met mijn eigen OER essentie, sta ik aan het roer van mijn eigen leven, ervaar ik optimale keuze vrijheid en ben ik momenteel zielsgelukkig in een gelijkwaardige relatie.