Zweten is weten

Zaterdag heb ik deel mogen nemen aan een zweethut ritueel in natuur van Drenthe Een ritueel die zijn oorsprong vindt bij de Native Americans. Samen in een hut met gloeiend heten stenen. Samen bidden, zingen en heel veel zweten. Je bidt niet voor jezelf maar voor anderen. Wat je geeft krijg je ook terug. Het zweten is bedoeld als reiniging. Als OER coach voel ik me nauw verbonden met de natuur. Sinds ik in Drenthe woon, merk ik dat leven in en met de natuur richting, troost en vrijheid geeft. Alleen al vertrouwen op het verloop van de seizoenen kan me rust geven. 

Zaterdag heb ik deel mogen nemen aan een zweethut ritueel in natuur van Drenthe 

Een ritueel die zijn oorsprong vindt bij de Native Americans. Samen in een hut met gloeiend heten stenen. Samen bidden, zingen en heel veel zweten. Je bidt niet voor jezelf maar voor anderen. Wat je geeft krijg je ook terug. Het zweten is bedoeld als reiniging. 

Als OER coach voel ik me nauw verbonden met de natuur. Sinds ik in Drenthe woon, merk ik dat leven in en met de natuur richting, troost en vrijheid geeft. Alleen al vertrouwen op het verloop van de seizoenen kan me rust geven. 

Met dit OER gevoel, werd ik ook steeds nieuwsgieriger naar het Sjamanisme, die zijn oorsprong onder andere vindt bij de Native Americans. En van het één kwam het ander en zat ik een zaterdagmiddag lang in een donkere hut, met 8 vrouwen en uiteindelijk 30 gloeiendhete stenen. 

In totaal waren er vier rondes. Steeds in het teken van één van de windrichting. Bij iedere windrichting werd verteld over wat we eerden, welke krachtdieren daarbij hoorde en werd er gezongen voor het desbetreffende thema. 

En ondertussen werd het heter en heter. Zingen hielp me om de ademhaling onder controle te houden en niet alleen met de hitte bezig te zijn. Het was enorm donker en te warm om je ogen open te houden, dus automatisch ga je bij jezelf naar binnen. 

Wat kwam ik daar tegen?

Allereerst de gedachte, shit ik zit niet lekker, mijn been doet zeer, hoe hou ik dit vol. Die gedachtes kon ik vrij snel laten gaan. Vervolgens was ik vooral nieuwsgierig naar de verhalen die verteld werden. Verhalen over de Native Americans. Interessant en ook ver van mijn bed. Ik haalde er uit wat voor mij resoneerde, de rest liet ik van me af glijden. 

De eerste ronde leek eindeloos te duren en daar kwam wederom weerstand, de gedachte aan nog drie rondes stootte me tegen de borst. 

Ronde twee ging over volharding. Phoe ja dat was nodig. De hut wordt naarmate er meer stenen in komen steeds heter namelijk. Mijn maag werd onrustiger en het donker viel ook meer over me heen. Het ongemak van mijn lijf was er ook nog steeds. Gek genoeg waren er verder weinig gedachtes. Ik kon wel mee bewegen op de liederen die we zongen en mee bewegen met verdriet wat elders in de hut ontstond. 

Ronde drie was zachter. Inmiddels lag ik op de grond en had ik de strijd met mezelf om te moeten blijven zitten opgegeven. Ook ik gaf me over aan moeder natuur en liet me dragen. Klein detail, we zaten op de grond en dat was ook het enige plekje wat koel bleef, dus dat hielp ook om me over te geven aan moeder natuur. 

Zo op de grond met een warme deken over me heen kroop ik lekker in mijn cocon en kon ik alles wel aan en over me hee laten komen, wetende dat ook deze ronde voorbij zou gaan. 

Een klein glaasje water en de laatste ronde in. De weerstand was inmiddels wel weg. Die had overigens niet echt plaats gemaakt voor volle overgave, wel aan ondergaan en open staan voor dat wat komt. Wat er kwam? Compassie voor iedereen in de tent, voor anderen buiten de tent, gedachtenis aan vrienden en familie, dankbaarheid voor wat ik allemaal heb. Ik voelde me eigenlijk wel tevreden. 

Blij dat de laatste ronde voorbij was. Misselijk van de hitte verliet ik de hut. En heel eerlijk op dat moment wilde ik gewoon naar huis, naar mijn eigen OER plek. Maar de hut moest worden opgeruimd en we gingen nog samen eten. Pot luck heet dat, delen van eten wat door iedereen is gemaakt.  Na het opruimen kreeg ik wel trek, dus at ik nog mee 

Ik voelde me niet echt heel opgeruimd, maar vooral zwaar. Bij het eerste moment dat ik een mogelijkheid zag om te gaan, ging ik op huis aan. 

Met best wel zware energie kwam ik thuis in een huis waar het aardse leven door was gegaan en er totaal geen besef was van mijn iets minder aardse ervaring. Twee totaal andere werelden die elkaar even niet vonden. 

Teleurgesteld liet ik mijn partner weten dat ik behoefte had te landen in een huis vol kaarsen en rust. En daar waren mijn eigen behoeftes die ik op hem projecteerde. Ik maakte hem verantwoordelijk voor mijn behoeftes, die ik overigens vergeten was te delen vooraf. 

Uiteindelijk deelde ik hem bovenstaande ervaring en kon ik ook zien dat ik de zware energie van de hut mee had genomen naar huis. Na en fijn gesprek werd het iets lichter. De nacht was onrustig, er werd veel verwerkt en er kwamen veel mensen uit het verleden voorbij. Nawerking van de hut? Ik denk het wel. Met toch wel weer dezelfde zware energie werd ik wakker. Gelukkig kon ik dit delen met mijn vriend en voelde ik dat de hut toch ergens wel aan het nawerken was. Na wat tranen, even lekker bij mijn vriend rusten en een blik naar buiten waar de zon scheen, ging het beter en werd het lichter.  

Nu nog een dag later, voel ik me fit en eerlijk is eerlijk ook opgeruimd. Ik ben er van overtuigd dat de hut nog wel even zijn werk zal doen, zonder precies te weten wat dat dan is. En dat is ok. 

Ook weet ik dat een Native American ritueel voor mij toch minder OER voelt. Ja ik stond in contact met een OER oud ritueel, maar kon me moeilijk verbinden met iets wat zijn oorsprong vindt ver van mijn geboorte grond. Ondanks dat ik weet dat we allen verbonden zijn, voelde het voor mij toch wat ingewikkeld om liederen in een taal te zingen die niet van mij is, woorden uit te spreken die ik niet begrijp en rituelen te ervaren die op deze manier nooit hier plaatsvonden. 

Dus in het kader van zweten is weten, weet ik dat dit ritueel voor mij waarschijnlijk eenmalig was. De verbinding met de natuur en de lessen die daar uit voort komen hou ik vast. 

Op naar de cacao ceremonie die in april gepland staat. Want zoals een wijze vriendin van me zij: “alles proberen in het leven, nou ja bijna alles”. 

Individuele Systemische                                                                Organisatieadvies &                 Relatie coaching

          Coaching                                                                                  Team coaching

                                                                                                                

TIEN-Spirit

Copyright © 2023 TIEN-Spirit