Het oog van de orkaan

Daar waar de stilte is, ontstaat de weg naar beweging. Daar waar de beweging is, ontstaat de weg naar stilte.

Daar waar de stilte is, ontstaat de weg naar beweging.

Daar waar de beweging is, ontstaat de weg naar stilte.

 

Wist je dat in het oog van orkaan, het windstil is? Ik kon me dat bijna niet voorstellen, met de beelden die bij mij opkomen als ik denk aan een orkaan. En toch is het zo, midden in al het geweld van de orkaan, is het stil.

 

Afgelopen week had ik intervisie met mooie mensen. Naar aanleiding van onze check in, waar de vragen: Hoe gaat het met je? En waar ben je zoal mee bezig en/of wat houd je bezig? centraal stonden, ontstond de polariteit stilte en de storm.

 

Enerzijds de behoefte aan verstilling, anderzijds het vermijden van de stilte. Enerzijds de dynamiek van de storm nodig hebben en anderzijds moeite met de onrust die daarbij komt kijken aanvaarden.

 

Wat maakt dat je de stilte vermijdt? Waar blijf je van weg? Wat brengt de storm jou?

Wat is daar in de stilte, wat kost het jou om daar altijd te zijn?

 

Vragen vanuit het perspectief dat er geen oordeel is over waar je je begeeft.

Vanuit de behoefte aan rust en reflectie, lijkt het makkelijk om de storm om je heen te vermijden. Die storm zorgt er immers voor dat het onrustig in jou is.

Eenmaal daar in de stilte, kom je met een beetje geluk je ware essentie tegen. Met een beetje pech, mag je eerst nog wat andere zaken aankijken in de stilte. Voordat je het weet voel je onrust in de stilte en verlang je weer terug naar de storm.

 

In de stilte kom je jezelf tegen met alles wat daarbij hoort. En als je dan jezelf tegen bent gekomen, contact hebt met jezelf, wat dan? Wie of wat prikkelt jou dan om te voelen dat je in contact wil blijven met jouw essentie, de stilte. Als je eenmaal bij je essentie bent beland, daar in de stilte, sta je dan stil of kom je juist in beweging?

 

Sinds dat ik zelfstandig ondernemer ben en veel vanuit huis werk, heb ik veelvuldig kennis gemaakt met momenten van stilte. Momenten waarin ik vooral de impuls om in beweging te komen uit mezelf mag halen. Daar waar ik in contact ben met de natuur, mijn creativiteit, mijn vrouwelijkheid, mijn kwetsbaarheid, met mijn essentie.

Dat geeft me rust, gevoel van vrijheid en energie.

 

En tegelijkertijd ligt het gevoel van onrust op de loer als ik te lang in de stilte blijf. Ja, ik leer mezelf en mijn eigen behoeftes kennen, deel mijn eigen tijd in, volg mijn intuïtie, maar wat van dit alles is van waarde als ik het niet kan delen met anderen?

 

De storm in is niet te vermijden. Voor mij staat de storm gelijk met naar buiten treden. Dat wat ik gemaakt en bedacht heb, ook daadwerkelijk tot uitvoering brengen. Mijn “publiek” op zoeken. Trainingen geven, coachen, social media content delen, mijn verhalen posten, kortom mijn talent in actie zetten. In de actie, ontstaat ook de reactie en de interactie op wat ik in de stilte heb gecreëerd. Daar zijn de complimenten, maar ook de kritische vragen, de gratis tips, de goed bedoelde meningen, kortom daar ontstaat beweging. Daar wordt een beroep op mijn gedaan om mee te doen aan de dynamiek van de storm. Hier ontstaat energie door de uitwisseling en hier kost het me energie om uit te wisselen. De storm neemt toe en op gegeven moment overweldigt hij mij en mag ik de weg naar de stilte weer bewandelen.

 

En zo ontstaat er in de stilte de beweging, de weg naar de storm en beweging. Eenmaal in die storm weet ik ook steeds de weg naar stilte te vinden. Zonder stilte, geen storm en zonder storm geen stilte.

 

Ik heb beiden nodig om in balans te blijven. Er waren fases dat ik het één meer ruimte gaf dan het ander, met als resultaat, onrust, uitputting en continue het verlangen om in de stilte te zijn als ik in de storm was en andersom.

Nu ik beiden onderdeel van mijn leven heb gemaakt, is er balans. Soms slaat die echt nog wel door naar één van de kanten, maar ik herstel ook weer snel, doordat ik me er bewust van ben.

 

Waar ben jij? In de stilte of in de storm?